Ku miłości II NaruHina

Moim oczom ukazało się bardzo zadbane, małe mieszkanko. Wszędzie dominowała biel. Z pewnością się tu pomieścimy. Wstąpiłabym do domu po rzeczy ale zapomniałam, że go nie mam. -Siadaj i opowiadaj.- Powiedziała radośnie Sakura, siadając na kanapie. Po chwili do niej dołączyłam -No więc zaczęło się od wyruszenia na misję. Poszłam rano obudzić Naruto, bo jak zwykle spał. On otworzył mi w samych bokserkach. Możesz sobie wyobrazić moją reakcję... W każdym razie byłam cała czerwona. Wiedziałaś, że jest umięśniony? No jest i to idealnie. Wracając do tematu jak zwykle nie mogłam się wysłowić. Zaprosił mnie na chwilę do domu, bo musiał się ubrać w swój pomarańczowy dres. Gdy wyszedł z łazienki, już ubrany. Powiedział, że on poniesie torbę. Fakt była ciężka. Gdy chciałam mu ją dać to niechcący upuściłam. Wiesz jak to ja, szybko zaczęłam zbierać rzeczy z podłogi, po chwili zaczął mi pomagać. Podniosłam wzrok i napotkałam jego niebieskie. Patrzyliśmy tak przez chwilę, ale spuściłam wzrok,

Zielonooka patrzyła się na Naruto ze zdziwieniem. -Powiedz Kuramie, że mu wybaczam.-Powiedziała uśmiechając się delikatnie. -Słyszał.- Powiedział także się uśmiechając. -Szkoda, że Kurama nie pozbawił życia mojego ojca, nikt nie miałby problemów.- Powiedziałam patrząc się na przyjaciół -Hinata! Tak się cieszę!- Powiedział rzucając się na mnie. Odwzajemniłam uścisk. Sakura patrzyła na nas zdziwiona. -Ja też się cieszę.- Odpowiedziałam, a moje policzki się zaróżowiły. -Zawołam Tsunade.- Powiedział i wyszedł z sali poszukać hokage. On jest cudowny. -Nic się nie martw. Możesz u mnie zamieszkać jak długo zechcesz. Słyszałam o twoim ojcu.- Pewnie Naruto jej powiedział. -Tak bardzo ci dziękuję.-Powiedziałam znowu zachciało mi się płakać. Wszystko przez tego drania, który zwie się moim ojcem. Przypomniały mi się słowa Naruto. Od razu lepiej mi się zrobiło. -Mów wydarzyło się pomiędzy tobą i Naruto?- Zapytała z miną detektywa. Zaśmiałam się cicho. -Powiem ci w domu do